Thuis heb ik nog een boek liggen over een jonge man die in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw fiore maakte als baanwielrenner. Deze jonge held (van Duitse afkomst) had lak aan het Nazi regime, hij wou alleen maar fietsen. Zoals het een goed oorlogsboek betaamt was de held op het einde dood maar leefde zijn herinnering voort. In mijn herinnering spelen vooral de beschrijvingen van de diverse bezochte wielerbanen in Europa. De mystiek, heroiek en sfeer op de houten pistes, de keiharde wetten die gelden in topsport, smullen…
Als kleine jongen droomde ik ook van een leven als wielerheld, maar wel op de weg! Een touretappe, wat? Een tourzege, wielrennen op de weg, dat was echt wielrennen! Totdat ik er achter kwam dat ik zowiezo nooit op de top zou presteren en slechts in mijn dromen ik in het geel de flanken van Alpen bedwong.
Sinds afgelopen zondag heb ik een nieuwe droom, winnen in een zesdaagse, fietsen op de baan. Een houten piste, en met 60 aan het uur rondjes rijden, met 26 man in bont gekleurde shirt een koppelkoers, mijn longen uit het lijf trappen terwijl ik achter een brede rug van een dernyrijder in de laatste twee ronden nog 200 meter goed maak op de koploper, om hem met een gebalde vuist voorbij te streven en de kussen en bloemen van de rondemissen voor zijn neus weg te kapen.
En als ik, met de bloemen in mijn hand, een ere ronde rij kijk ik naar het publiek en zie rokende en bier drinkende mannen op de tribune. Ze hebben hun hoed nog op en geven een beschaafd applaus. Ze komen voor mij, maar bovenal voor de sfeer, de geuren en entertainment. Terwijl het bier doodslaat in de glazen omdat de zaal nog steeds verstikt is door de uitlaatgassen van de derny’s ontwaar ik mezelf op de tribune, genietend van mijn eigen succes en verlangend naar meer. Volgend jaar ben ik weer in Ahoy, volgend jaar zal ik weer genieten!
De mystiek, heroiek en sfeer van het baanwielrennen, het heeft bij mij een plaatsje veroverd naast de flanken van Alpe d’Huez…
Deze blog is ook verschenen op http://www.martinnoordzij.nl
