Mijn boekenkast is tegenwoordig 80% digitaal. Op mijn oude iPad is het lezen van een boek nog net goed te doen. Onthaasten nieuwe stijl. Ik lees ook best wat boeken zo door een jaar heen, een voornemen om van elk gelezen boek maar een (korte) review te gaan geven.
Het eerst boek dat ik in 2017 in het schap “books read” kan zetten in mijn boekenkast is “Het nulnummer” van Umberto Eco. Eerder al gelezen van Umberto Eco; “In de naam van de roos”(uiteraard) en “het eiland van de vorige dag”en “Baudolino”. Maar, het gaat dus over “het Nulnummer”.
Het Nulnummer
Het Nulnummer is in de kranten en tijdschriften wereld het nummer dat wordt gemaakt voordat het werkelijk op de markt komt. Een soort van pilot nummer. Als het blijkt dat e.e.a. niet werkt, dan kan er gestopt worden. In moderne termen wellicht vergelijkbaar met een MVP (minimal viable product).
In dit geval gaat het verhaal over een oude schrijver die gevraagd wordt om een verslag te schrijven van de redactionele perikelen die spelen bij het maken van het nulnummer van een nieuwe krant. Plaat van handeling: Rome in de jaren ’90 van de vorige eeuw. Geen historisch drama dus, zoals gewend van Eco, maar iets meer recent. Het verhaal kent twee hoofdlijnen, het wel of niet overlijden van Mussolini (el duce) en mooi beschreven complotten die hier omheen hangen. En dus de opzet van het nulnummer, mooi verwezen en met een bevredigende en open climax. Dit alles verweven met een onmogelijke(?) romance.
Voor wie nog nooit iets van Eco heeft gelezen is het wellicht goed om te weten dat het niet een dikke pil is. Al merk je daar in een digitale boekenkast weinig van.
De boekenkast; nog te lezen
De boekenkast is nog lang niet leeg. Een mooie mix van pleasure, work, biografieën en echte literatuur.
Momenteel twee op het nachtkastje;
Kuipkoorts en Agile Marketing.
