Getriggerd door lovende kritieken die ik ergens vandaan had – al zou ik niet meer weten waar vandaan – besloten om Luister te lezen.
Parijs
Als je een boek niet heel vaak oppakt kan dat twee dingen betekenen. Of het is niet leuk of je leest het in één ruk uit. Luister valt wel in de tweede categorie. Het verhaal boeit en trekt je mee.
Het is een boek in meerdere delen, jaren eigenlijk, waarbij we mensen volgen en hun tragedie aan ons voorbij zien komen. M., de hoofdpersoon in het boek besluit onverwachts als au pair te gaan werken in Parijs. Waarom deze stap? En wie is M. dan? Het komt langzaam aan bod en ontrafeld zich. Het gezin waar ze terecht komt? Voldoende tragedie, of is een bijna maniakale obsessie die eindigt met geweld nog wel een tragedie te noemen? En zijn de gevolgen dan ook een tragedie?
Luister zit absoluut slim in elkaar. Leest lekker weg. Enige puntje waar ik over gevallen ben? Bij vlagen komt er een soort van literair moment bij de schrijven langs en worden de woorden en zinnen duurder en luxueuzer. En daarna weer licht en luchtig. Het vloeit wel, maar voelt soms een beetje geforceerd.
Als met al, een mooie kennismaking met Parijs en de mensen aldaar en een mooi inkijkje in fotografie en het proces van manipulatie.
