Baanwielrennen, het gevecht van durfals met snelheid en steile wanden. Waar je mannen buiten de steile wanden beklimmen worden ze op de baan meer bedwongen door de middelvliedendekracht te gebruiken. Waar de bergen de snelheid temperen bij het klimmen en ophoogjagen bij het dalen is het op de baan een een kwestie van het tempo hoog houden als je hoog zit, vallen is zo gebeurd, en een splinter meer of minder is dan onvermijdelijk.
Baanwielrennen dus.
Staat sinds mijn eerste bezoek aan de 6-daagse van Rotterdam op mijn bucketlist. Als ik ooit op een baan zou kunnen rijden, die zou ik dan kunnen afstrepen. En nu, mag hij van de bucketlist. Op de valreep van mijn eigen 8e lustrum heb ik dus mijn eerste rondjes gedraaid op de plankieren van een Velodrome. Wat een ervaring!
Via de RETO en Facebook kwam ik er achter dat er en clinic werd georganiseerd (dat gebeurd dus blijkbaar wel vaker, maar goed, wist ik veel) en ik kon me zowaar aanmelden.
Op 9 maart toog ik dan ook met de wielerkleding in de tas richting Apeldoorn om daar op de wielerbaan van Omnisport twee uur lang de houten planken te mogen teisteren. Spanning alom, maar een (totaal splinter vrije) ervaring om niet snel te vergeten.
Het is intussen april terwijl ik dit blog afmaak en de eerste kilometers buiten zitten ook alweer in de kuiten, maar die rondjes op de baan… Mocht de baan ook in de komende winter te berijden zijn dan zal ik wellicht nogmaals met mijn wielerkleding in mijn tasje de gang richting Apeldoorn maken. Wie gaat er mee?
